bir kalp, bölünmüş aynalarından
görünmiyeni gösteren
“gittiğim yeri bilmem, yerimi bilmezsin sen”
günahların içirildiği o coğrafyada
hikâyem böyle yazılsın istemem
hâlbuki portakal ağacından geliyorum
amansız kokular ülkesi
kalemi boşlukta sallanan adamlara
ağlayınca ayaklarımı karnıma çekiyorum
işte! arayışın yağmuru ıslatmıyor onları
zaten ben
gelmeyecek bir kelimeyi bekliyorum
İsa’yı çarmıhta unutmak gibi
kötülükler devşiriyorum babasız ırmaklardan
bu neyin işareti?
mecazı kuşanan zamanın
lekesiz defterlerine aldandım
sözün üstünü çize çize yürüyen onlardı
ama tanrım bunu başka bir şair yazmıştı
Ayşe Gül GÜLER
–