bir kalp, bölünmüş aynalarından
görünmiyeni gösteren
gittiğim yeri bilmem, yerimi bilmezsin sen
günahların içirildiği o coğrafyada
hikâyem böyle yazılsın istemem

hâlbuki portakal ağacından geliyorum
amansız kokular ülkesi
kalemi boşlukta sallanan adamlara
ağlayınca ayaklarımı karnıma çekiyorum
işte! arayışın yağmuru ıslatmıyor onları

zaten ben
gelmeyecek bir kelimeyi bekliyorum
İsa’yı çarmıhta unutmak gibi
kötülükler devşiriyorum babasız ırmaklardan
bu neyin işareti?

mecazı kuşanan zamanın
lekesiz defterlerine aldandım
sözün üstünü çize çize yürüyen onlardı
ama tanrım bunu başka bir şair yazmıştı

Ayşe Gül GÜLER