onunla ben rab’den fazla,
b i r l i k t e
yaşamı tanlandırırız…
kovulmuş olanın şerrinden,
kovulmuş olanla sıyrılırız.
içimde şirk taşıyorum, omurgamda
ağrı, beni ölüme katılaştırıyor.
insan, ne yana gitse?!
bütün bilinmezler arasında,
işareti kendine gayblanan,
bir sarsıntı oluyor.
soru ki, beyni patlayıcı kaygılarla doldurur.
ateş mi? o’d a ne? hangi hayale sorgudur?
tanrı’ya inkar veriyor varoluşum;
içimde, bir yerde, o ışıksız alanda.
sorgusuz ve çıplak olan çocukta,
her an bir korku belirliyor,
canavarların dişlerinden parlayan…
evim neresi, bu yurt nerede aralanıyor?
yerlilerini kaybetmiş olan koku,
her yabancıyı kapısında ağırlıyor.
kapıdan dönük omzumla,
iki göz kaldım…
platon’dan ve hira’dan artan…
T A N !
gölgemdi, allayıp pulladım…
Doğan Altun